 |
| Źródło |
Możesz mieć wielkie skarby, władzę i zaszczyty. Możesz się cieszyć zdrowiem, oglądać najpiękniejsze krajobrazy, otaczać mędrcami i artystami, ale bez miłości to wszystko nie będzie cię cieszyło. Zniesiesz każdą utratę, postawisz na kiepski los i wejdziesz na dziurawą kładkę wiszącą nad przepaścią, jeśli ją zobaczysz po drugiej stronie. Skąd wiesz, że cię uchwyci, kiedy będziesz spadać? Uchwyci. Liczysz na to, że ci pomoże i poda rękę? Tak. Masz pewność, że cię nie popchnie w dół? Nie popchnie. A jeśli cię zawiedzie, oszuka, porzuci i ośmieszy, też chcesz dla niej ginąć? Myślisz, że warto? Warto!
Rok 1669. Rzeczpospolita Obojga Narodów. Królem Polski zostaje Michał Korybut Wiśniowiecki, syn wojewody ruskiego, księcia Jeremiego Wiśniowieckiego i Gryzeldy Zamoyskiej. Popierają go rzesze szlacheckie, dla których niebogaty i niedoświadczony książę nie stanowi zagrożenia dla złotej wolności. Król docenia urodę kobiet, a widząc na portrecie przemyconym przez ojca Silvano Boselliego śliczną pannę-Eleonorę Marię Józefinę Habsburżankę natychmiast zwołuje radę koronną, by omówić sprawę mariażu. Korybut choć słaby, samotny i przerażony nienawiścią magnatów, części szlachty, dostojników kościelnych i dyplomatów, którzy chcą go pozbawić tronu, wykazuje się żelazną wolą i siłą charakteru, aby oświadczyć, że chce się ożenić z Eleonorą Habsburżanką, córką Eleonory Mantuańskiej i cesarza Ferdynanda III. Dosyć skromny ślub odbywa się 27 lutego 1670 roku w klasztorze jasnogórskim, a kilka miesięcy później dochodzi do uroczystej koronacji w Warszawie. Eleonora Habsburżanka królową Polski jest krótko, ale pozostawia po sobie wspomnienia dużo lepsze niż jej królewski małżonek Michał Korybut Wiśniowiecki.
Autorka nakreśliła wierny portret królowej Polski, która odebrała staranne wykształcenie, płynnie mówiła po francusku i włosku, a także muzykowała. Na dworze cesarskim nabrała ogłady towarzyskiej oraz zaznajomiła się z etykiety dworską. Zdecydowano się wyswatać ją ze świeżo wybranym królem Michałem Korybutem Wiśniowieckim. Eleonora początkowo rozpaczała, ale przekonana dobrem rodu i chrześcijaństwa posłusznie pogodziła się ze swym losem. Musiała zrezygnować z rodzącej się miłości do księcia Karola z Lotaryngii i wyjść za mąż za brzydkiego, leniwego i słabego króla, którego uważano za głupca, obżartucha i homoseksualistę. Ładna, cicha, miła i taktowna blondynka szybko zyskała popularność wśród Polaków. Nie mieszała się do polityki, ale zawsze służyła radą i pomocą królowi. Po jego śmierci we Lwowie wyjechała do Wiednia, gdzie odżyła jej miłość do Karola Lotaryńskiego. Wyszła za niego za mąż i wiodła szczęśliwe życie, które przerwała nawała turecka. Książę Karol zginął na wojnie w 1690 roku, a Eleonora po raz drugi została wdową. Poświęciła się wychowywaniu dzieci, jej kres nastąpił 17 grudnia 1697 roku.
W tej powieści historycznej jak we wrzącym garncu przeplata się nienawiść z miłością; pogarda z podziwem; strach przed wszystkim, co obce i inne z sobiepaństwem; pycha oraz chciwość z biedą i zepsuciem; lekkomyślność i głupota z mądrością, wielka polityka z codziennym życiem na dworze królewskim, gdzie spiski, intrygi, tajne plany, podstępne gierki i oszustwa są na porządku dziennym. Jak w takim wirze ma przetrwać uczciwa, lojalna i piękna kobieta? Sprawdźcie sami sięgając po najnowszą powieść Janiny Lesiak, która jak zawsze nie zawodzi:)
WPISY POWIĄZANE:
Tytuł: Eleonora z Habsburgów Wiśniowiecka. Miłość i korona
Autor: Janina Lesiak
Wydawnictwo: Wydawnictwo MG
Data wydania: 27 lutego 2019
ISBN: 9788377795248
Liczba stron: 300
Kategoria: biografia/autobiografia/pamiętnik
Cytaty: str. 7-8
Gdy przeplata się miłość z nienawiścią, zazwyczaj robi się gorąco.
OdpowiedzUsuńPiękna historyczna opowieść w stylu Pani Janiny Lesiak. Bardzo lubię czytać jej książki:)
UsuńLubię takie powieści historyczne, więc chętnie przeczytam i tę :) Pozdrawiam!
OdpowiedzUsuńSerdecznie polecam, warto poznać:)
UsuńI ja czasem lubię przeczytać ksiązkę historyczną, wiele jest jednak takich, które nudzą, są zbyt szczegółowe. Ta wydaje mi się być interesująca
OdpowiedzUsuńTę czyta się jak piękną powieść o dawnych czasach. Bohaterowie są jak żywi, choć zmarli przed wiekami. Informacje są prawdziwe, ale autorka dzięki swojej wyobraźni nadała im nową formę. Czyta się bardzo dobrze:)
OdpowiedzUsuńJakoś nie jestem przekonana do książek historycznych. Jednak może kiedyś spróbuję.
OdpowiedzUsuńJa uwielbiam książki historyczne :)
OdpowiedzUsuńKsiążka musi być bardzo ciekawa, ja już wiem komu polecę :-)
OdpowiedzUsuńPolecaj śmiało :)
OdpowiedzUsuńTen komentarz został usunięty przez administratora bloga.
OdpowiedzUsuń