 |
| Źródło |
,,Bór, deszczem skąpany jak czar był cudny. Stawali chwilami i brali w siebie piękno wiosennego rozkwitu oczami, uszami, całą piersią i byli skupieni majestatem arcydzieł. Wreszcie zatrzymali się nad strugą graniczną. Od zachodzącego słońca paliła się toń, jak roztopione złoto, daleko, długo."
Trzech przyjaciół spędza lato w puszczy. Najstarszy z nich-Rosomak-przemyślny, szybki w działaniu, dążący do wyznaczonego celu, obeznany i zżyty z przyrodą posiadał ziemię z bagnami, lasami i małymi rzeczułkami, na której postawił samotną chatę. ,,Dzikie wino i róże pokryły ściany, chata się stopiła, wrosła w okalający ją szczelnie las" i dawała schronienie mężczyznom.
Pantera-szybki, silny, zwinny, drapieżny i dziki też miał leśną duszę, rozumiał bór, wodę i pole. Żuraw-łagodny, dobry, marzycielski, pracowity cieszył się leśnym życiem i nie mógł się doczekać końca zimy, by zrzucić miejskie ubranie i udać się do chatki w lesie. Towarzyszy im młody siostrzeniec Rosomaka, który ma się uleczyć w głuszy z miłości do starszej od siebie kobiety.
Mężczyźni żyją w symbiozie z naturą. Uprawiają warzywa na wykarczowanym poletku, łowią ryby na jeziorze, łapią raki, chodzą po lesie, zajmują się zwierzętami, obserwują ptaki, ssaki i pszczoły. Doskonale znają otoczenie, leśne ścieżki, drzewom nadają imiona, rozpoznają głosy ptaków i kolekcjonują ich jaja. Leśni ludzie obcują z przyrodą w ciszy, bez gwałtownych ruchów, hałasu i płoszenia zwierzyny. Stronią od życia w mieście i wiadomości ze świata. Ciekawsze jest dla nich to, czy pszczoły wychowają matkę z czerwiu, czy dudek zajmie skrzynkę, czy znajdą gniazdo bąka lub remiza. Wolą podpatrywać wilgi, cieciorkę wysiadującą jaja, cyrankę w gnieździe lub czeczotę na brzozie.
Maria Rodziewiczówna pokazała nie tylko piękno przyrody w swojej powieści, ale także jej wpływ na psychikę człowieka. Młody Coto początkowo przerażony życiem w puszczy, nieporadny, dziwiący się wszystkiemu pod wpływem opieki i edukacji starszych towarzyszy zdobywa leśne doświadczenie, otwierają mu się oczy, uszy i zaczyna czuć w sobie leśną duszę.
Powieść ,,Lato leśnych ludzi" została wydana w 1920 roku i język momentami jest niezrozumiały, na szczęście dotyczy to tylko pojedynczych wyrazów. Początkowo styl jest nieco napuszony, ale szybko przyzwyczaiłam się do niego i doceniłam przy pięknych opisach przyrody, których w tekście jest dużo. Akcja toczy się wolno, sennie, jakbyśmy leżeli na trawie i obserwowali wolno przesuwające się obłoki na niebie, ale bezruch jest złudzeniem, bo pomimo ciszy wokół toczy się życie maleńkich stworzeń.
,,Lato leśnych ludzi" to klimatyczna powieść wypełniona piękną przyrodą, zapachem puszczy, trelem ptaków, rechotem żab, a także tradycjami puszczańskimi i życiem zgodnie z rytmem natury. Kto czuje w sobie ducha leśnych ludzi powinien tę książkę jak najszybciej przeczytać:)
Tytuł: Lato leśnych ludzi
Autor: Maria Rodziewiczówna
Wydawnictwo: Wydawnictwo MG Data wydania:13 kwietnia 2016
ISBN: 9788377793466
Liczba stron: 256
Kategoria: Literatura piękna
Cytaty: str. 81,10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz