 |
| Źródło |
1829 rok. Zachodnie wybrzeże Kornwalii, Porthgenna Tower-siedziba rodu Trevertonów. Na łożu śmierci pani Treverton dyktuje zaufanej pokojówce, Sarze Lesson list, który po jej śmierci ma zostać przekazany kapitanowi Treverton. Lady nie ma odwagi wyjawić osobiście tajemnicy mężowi. Jednak Sara postępuje wbrew ostatniej woli zmarłej i zamiast przekazać list kapitanowi Treverton chowa go w biurku stojącym w niezamieszkanej części dworu z nadzieją, że nikt go nie znajdzie. List ze straszną tajemnicą ląduje w Pokoju Mirtowym, a Sara ucieka.
1844 rok. Long Beckley. W małym wiejskim kościółku biorą ślub córka kapitana Treverton, Rosamond i niewidomy szlachcic Leonard Frankland. Po śmierci żony kapitan Treverton sprzedaje majątek, kopalnię i przetwórnię ryb ojcu Leonarda Franklanda i wypływa w morze. Młodzi małżonkowie zamieszkują w Porthgenna Tower, ale ciąży nad nimi tajemnica z przeszłości.
Wilkie Collins najbardziej spośród bohaterów rozbudował postać Rosamond i Sary. Piękna, serdeczna, gorącokrwista Rosamond mówi co myśli i z całego serca kocha Leonarda. Współczuje ukochanemu, że stracił wzrok, nie powstrzymuje jej to jednak przed związaniem się z nim węzłem małżeńskim. Obiecuje mężowi, że nigdy go nie okłamie, nawet jeśli będzie chodziło o najmniejszą drobnostkę. Jej oczy służą im obojgu i wspierają się w każdy możliwy sposób. W trakcie lektury Rosamond wiele traci, gdyż jej zachowania są często nieadekwatne do sytuacji. Raz jest wyniosła i opryskliwa dla służby, by za chwilę za bardzo się spoufalać i rozdawać prezenty. Jej zachowanie i uczucia względem męża nigdy się nie zmieniają, ale przychodzi taki moment, że uczucia męża zostają wystawione na próbę. Sara, która robi wszystko, by tajemnica jej pani nie wyszła na jaw nadwyręża przez to swoje zdrowie. Przedwcześnie posiwiała, krucha, blada, wygląda na starszą niż w rzeczywistości ma lat. Smutna, zatroskana stara się nie obarczać nikogo swoimi kłopotami. Często bez powodu przeszywa ją strach, który pełznie od stóp do głowy i sprawia, że drży nawet w upalny dzień. Boi się, bo nie dotrzymała przysięgi. ,,Największą krzywdę wyrządziłam sobie samej, a najgorszą śmiercią, jaka mi grozi, jest śmierć, którą wyzwoli uciśnioną duszę i uleczy złamane serce."
Tajemnica jest motywem przewodnim powieści i dopiero pod koniec zostaje rozwiązana, choć w trakcie czytania już wcześniej można się domyślać w czym rzecz wyławiając szczegóły z rozmów bohaterów. Moim zdaniem autor za bardzo starał się oddalić moment rozwiązania zagadki, a przez to wprowadził zbyt dużo powtarzających się rozmów między postaciami. Często miałam ochotę ominąć niektóre dialogi, które niewiele wnosiły do akcji i szybciej dotrzeć do tajemnicy. Zabrakło mi opisów wrzosowisk, dworu czy innych miejsc, w których toczyła się akcja. Wniosłyby wiele do podkręcenia atmosfery zagrożenia.
Tajemnica jest motywem przewodnim powieści i dopiero pod koniec zostaje rozwiązana, choć w trakcie czytania już wcześniej można się domyślać w czym rzecz wyławiając szczegóły z rozmów bohaterów. Moim zdaniem autor za bardzo starał się oddalić moment rozwiązania zagadki, a przez to wprowadził zbyt dużo powtarzających się rozmów między postaciami. Często miałam ochotę ominąć niektóre dialogi, które niewiele wnosiły do akcji i szybciej dotrzeć do tajemnicy. Zabrakło mi opisów wrzosowisk, dworu czy innych miejsc, w których toczyła się akcja. Wniosłyby wiele do podkręcenia atmosfery zagrożenia.
,,Tajemnica Mirtowego Pokoju" to dobra powieść o odkrywaniu rodzinnej tajemnicy z przeszłości, o miłości wystawionej na próbę, o poświęceniu i dumie. Trąci myszką, ale dzięki niej można poznać obyczajowość i problemy dziewiętnastowiecznego społeczeństwa. Powieść polecam miłośnikom klasycznych powieści.
LINKI POWIĄZANE: ,,Córki niczyje" - Wilkie Collins
Autor: Wilkie Collins
Tłumaczenie: Joanna Wadas
Wydawnictwo: Wydawnictwo MG
Tytuł oryginału: The Death Secret
Data wydania: 19 lipca 2017
ISBN: 9788377794166
Liczba stron: 368
Kategoria: Literatura piękna
Cytaty: str. 162
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz