,,GOŁĘBIARKI,,-ALICE HOFFMAN

Masada- niedostępna twierdza wybudowana w I wieku p.n.e. z rozkazu namiestnika Rzymu w Judei - Heroda. Jej położenie było idealne-kilkaset metrów nad poziomem Morza Martwego, na płaskowyżu będącym przedłużeniem Pustyni Judejskiej. W 66 r. n.e. w czasie powstania żydowskiego przeciwko Rzymianom twierdza została zajęta przez  Zelotów, gdy w roku 70 n.e. zburzono Świątynię Jerozolimską ocalała ludność ciągnęła do Masady, aby się w niej schronić. Miejsce to dla Izraelczyków jest symbolem heroicznego oporu, aż do końca.

I właśnie Masada jest miejscem akcji ,,Gołębiarek,, Alice Hoffman.

Źródło zdjęcia: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/169670/golebiarki

Losy cztery kobiet skrzyżowały się w twierdzy, w tytułowym gołębniku, gdzie pracowały.

Jael - córka skrytobójcy, który nienawidzi jej i obwinia za śmierć żony zmarłej przy porodzie. Od dziecka musiała być silna i liczyć tylko na siebie. W czasie ucieczki przez pustynię, podczas której walczono o przetrwanie zrozumiała, że musi być też bezwzględna. Do Masady przybywa będąc w ciąży z żonatym mężczyzną za co ówczesne społeczeństwo potępiało kobiety.  Znajduje się także w żałobie po ukochanym.

Riwka - żona piekarza, który został zabity wraz z innymi mężczyznami przez żołnierzy rzymskich na placu miasteczka, w którym mieszkali. W czasie ucieczki traci też jedyną córkę, którą gwałcili i torturowali zbiegli żołnierze. Opiekuje się wnukami, którzy stracili mowę po traumatycznych przeżyciach.

Aziza - narzeczona wojownika, piękna i dumna dziewczyna, która została wraz z matką zgwałcona przez nomadów. Wychowywana przez przybranego ojca na wojownika. Doskonała łuczniczka bardziej odnajdująca się w świecie mężczyzn i walki niż w świecie kobiet.

Szira - czarownica z Moabu wzbudzająca strach nawet w mężczyznach. Matka Azizy, Nahary i Adira. Przekonana, że jeśli tylko kogoś obdarzy miłością, to narazi ją na śmierć. Zajmująca się magią, rzucaniem uroków i  ziołolecznictwem. Oddana bezgranicznie miłości swojego życia - przywódcy Masady, którym  był ben Jair.

Bolesne doświadczenia każdej z kobiet nie złamały ducha walki o przetrwanie, o przyszłość dla dzieci, o miłość. Stopniowo zaprzyjaźniają się, pomagają sobie w potrzebie, są solidarne.

Historie kobiet są dominujące w powieści, ale nie brak także silnych mężczyzn. Owdowiały zięć Riwki nazywany Człowiekiem z Doliny, brat Jael - odważny i nieustraszony wojownik, charyzmatyczny przywódca ben Jair.

,,Gołębiarki,, to wspaniała, uniwersalna i ponadczasowa powieść o sile kobiet, które dla swoich bliskich zrobią wszystko. Niezwykle szczegółowo zostało odmalowane przez pisarkę życie codzienne w Masadzie, wierzenia, rytuały, zwyczaje. Lektura jest bardzo wciągająca i pomimo prawie sześciuset stron czyta się ją błyskawicznie.

Z całego serca polecam:)

Źródło zdjęcia: http://whc.unesco.org/en/list/1040

                                                                     Masada

,,ŚLADY KRWI,,- JAN POLKOWSKI

Kiedy dowiedziałam się, że Jan Polkowski-poeta, wydawca, dziennikarz- dostał Nagrodę Identitas za książkę ,,Ślady krwi,, postanowiłam niezwłocznie ją przeczytać.

Źródło zdjęcia: http://wydawnictwom.pl/powiesci/764-slady-krwi-9788375955613.html

Głównym bohaterem powieści jest Henryk Harsynowicz, sześćdziesięcioletni polski emigrant polityczny mieszkający od dwudziestu lat w Kanadzie. Jaki jest Henryk? Drażliwy, inteligentny, samotny z wyboru, gdyż wtedy czuł się bezpiecznie, niemający sensu życia, pomimo upływających lat nieprzyzwyczajony do życia na emigracji, ulegający rutynie i czytający wciąż te same książki. Pracuje w radiu polonijnym i skrycie marzy o powrocie do Polski.

Kiedy otrzymuje list z Warszawy od adwokata ojca, z którym od kilku lat nie utrzymywał kontaktu, wybiera się w podróż do ojczystego kraju, aby spełnić ostatnią wolę Józefa Harsynowicza.Nagle jakby budzi się z marazmu i zaczyna działać. Próbuje doprowadzić do końca procedurę przejęcia bardzo dużego spadku po ojcu. Do tego potrzebne są mu dokumenty potwierdzające jego tożsamość, gdyż do Polski przyjechał jako obywatel Kanady, ale bez utraconego obywatelstwa polskiego. Mężczyzna jeździ więc po całym kraju i odwiedza swoich bliskich, rozmawia, dowiaduje się o przeszłości swojej babci, mamy i wujka. Zaczyna rozumieć motywy działania swojego ojca. Zderza się z polską biurokracją, gdzie nic nie jest jasne i proste...

Poznając koleje życia rodziny Harsynowiczów na tle wydarzeń wojennych, okupacji, komuny i czasów postkomunistycznych Czytelnik odkrywa również korzenie swojej polskości. Podobnie jak Henryk musi zmierzyć się z realiami  demokratycznej Polski i odpowiedzieć sobie na pytanie czy o to właśnie walczono? Czy tak miała wyglądać wyśniona Polska?

Na uwagę zasługuje piękny język w powieści, który trzeba smakować powoli, delektować się każdym zdaniem, aby nie utracić istoty treści. Nic dziwnego, bo Jan Polkowski jest poetą , a ,,Ślady krwi,, są jego debiutem epickim.

,,Ślady krwi,, to powieść nostalgiczna, momentami bardzo bolesna i smutna, odsłaniająca prawdę o Polakach, wymagająca skupienia i zmuszająca do refleksji. 

Polecam ją osobom zainteresowanym historią i dobrą literaturą:) 

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Pani Dorocie z Wydawnictwa M. 

,,MIŁOŚĆ NA MANOWCACH,,- KS. MAREK DZIEWIECKI

Miłość cierpliwa jest, 

łaskawa jest. 

Miłość nie zazdrości, 

nie szuka poklasku, 

nie unosi się pychą; 

nie dopuszcza się bezwstydu, 

nie szuka swego, 

nie unosi się gniewem, 

nie pamięta złego; 

 nie cieszy się z niesprawiedliwości, 

lecz współweseli się z prawdą 

(Hymn o Miłości-fragment biblijny z 1 Listu do Koryntian św. Pawła)

Źródło zdjęcia: http://wydawnictwom.pl/poradniki-dla-malzenstw/1444-milosc-na-manowcach-9788375958829.html

Przeczytałam kilka dni temu niewielką książkę ks. Marka Dziewieckiego-,,Miłość na manowcach,, Autor jest duszpasterzem, rekolekcjonistą, doktorem psychologii. Pisze książki z zakresu przygotowania do życia w rodzinie, psychologii wychowawczej i terapii uzależnień. 

W ,,Miłości na manowcach,, opisuje najczęściej występujące imitacje miłości i podaje przykłady miłości interesownej, miłości warunkowej i miłości niedostosowanej do niepowtarzalnej sytuacji kochanej osoby. By kochać głęboko i prawdziwie nie wystarczy tylko dobra wola i odczucia, ale należy nieustannie pracować i stawiać wymagania miłości.

Ks. Marek Dziewiecki obala mity na temat miłości, a mianowicie, że istotą miłości jest seks, że miłość to uczucie zakochania, że miłość to, to samo co tolerancja, że miłość jest równa akceptacji drugiej osoby, że miłość może przybrać postać wolnego związku między kobietą i mężczyzną oraz miłość, która  może być naiwnością, a także przeznaczeniem.

W publikacji poruszane są także kwestie gwałtu małżeńskiego i zdrady, aborcji, in vitro, ideologii gender, edukacji seksualnej i homoseksualizmu.

Z niektórymi kwestiami dotyczącymi miłości zgadzam się z ks. Dziewieckim, ale są też takie, na które patrzę zupełnie inaczej. Szczególnie w pamięć zapadło mi stwierdzenie, że ,,kochać to promieniować taką radością w obliczu tej drugiej osoby, takim zachwytem wobec niej, taką troską o nią i o jej los, nawet w najdrobniejszych sprawach, by przy mnie chciało jej się żyć dosłownie w każdej, nawet najtrudniejszej sytuacji,, 

 Myślę, że publikacja ta powinna zainteresować głównie osoby związane z kręgami religijnymi.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Pani Dorocie z Wydawnictwa M.

,,WARTO BYĆ DOBRYM,, - KRZYSZTOF ZIEMIEC

Z pewnością wiele osób kojarzy dziennikarza radiowego i telewizyjnego Krzysztofa Ziemca, który prowadzi m. in. ,,Wiadomości,, Dla mnie jest to dziennikarz wiarygodny, kompetentny i obiektywny. Pamiętam jak w 2008 roku uległ poważnemu poparzeniu, gdy wybuchł pożar w jego mieszkaniu.

W jednym z wywiadów opowiadał o tym jak wiele osób pomogło jego rodzinie w tym trudnym okresie, gdy pozostawał bez pracy i był leczony, a następnie przechodził rehabilitację.

Krzysztof Ziemiec jest autorem kilku książek i ostatnio miałam okazję przeczytać jedną z nich pt. ,,Warto być dobrym,,

Źródło zdjęcia: http://wydm.klubpdp.pl/literatura-faktu/1469-warto-byc-dobrym-9788375958294.html?search_query=warto+byc+dobrym&results=1

W swojej książce Krzysztof Ziemiec stara się zaprzeczyć obiegowej opinii, że Polacy nie są narodem filantropijnym i pomagają tylko własnej rodzinie. Udało mu się zebrać grupę ludzi, którzy konsekwentnie pomagają innym w potrzebie, robią to tylko i wyłącznie z ,,potrzeby serca,, nie oczekując niczego w zamian. Dziennikarz rozmawia z osobami znanymi publicznie i znanymi tylko lokalnie o tym jak niosą pomoc potrzebującym, pyta ich o motywy tych działań, co chcieliby osiągnąć i co udało im się już zrobić, czy są szczęśliwi widząc radość u innych ludzi, co sprawia, że chcą dawać siebie innym.

Krzysztof Ziemiec przybliża sylwetkę i działalność charytatywną m. in. Anny Dymnej-aktorki filmowej i teatralnej, która prowadzi Fundację ,,Mimo Wszystko,, pomagającej ludziom niepełnosprawnym umysłowo.

Księdza Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego prowadzącego ośrodek dla niepełnosprawnych w Radwanowicach, Fundację im. Brata Alberta.

Księdza Jacka Stryczka, który założył Stowarzyszenie Wiosna realizujące projekt pod nazwą ,,Szlachetna Paczka,, i ,,Akademia Przyszłości,, Znanego z nowych i czasem kontrowersyjnych metod ewangelizacji.

Janiny Ochojskiej-założycielki Polskiej Akcji Humanitarnej, która konwoje z pomocą kierowała m. in. do Czeczenii i Somalii.

Jerzego Owsiaka, który prowadzi najbardziej znaną w Polsce akcję charytatywną - Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy.

Wymieniłam tylko kilka osób, ale w książce jest ich znacznie więcej i są to ludzie jak najbardziej zasługujący na szacunek za to co robią i w jaki sposób. Bohaterów książki dziennikarz spotkał podczas swojej pracy i podczas podróży po Polsce. Stali się inspiracją do napisania książki. Oczywiście jest to tylko niewielki procent osób, które pomagają w całym kraju.

Myślę, że warto zapoznać się z tą książką i bliżej poznać ludzi próbujących ulżyć doli bliźniego, wyciągających pomocną dłoń w codziennych sytuacjach.

Pamiętajmy o tym ,że dobro darowane z dobroci serca wraca do nas ze zdwojoną siłą:)

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Pani Dorocie z Wydawnictwa M.

,,MARISKA Z WĘGIERSKIEJ PUSZTY,, - CONSILIA MARIA LACOTTA

Wiele lat temu odwiedziłam Węgry i podziwiałam ten piękny kraj. Kiedy zobaczyłam więc książkę pt. ,,Mariska z węgierskiej puszty,, autorstwa Consilii Marii Lacotty postanowiłam ją niezwłocznie przeczytać, aby poznać historię i obyczaje mieszkańców tego kraju.

Dodatkowym bodźcem do sięgnięcia po tę powieść była postać pisarki, która urodziła się jako jedno z bliźniąt syjamskich zrośniętych skroniami. Jedno niemowlę zmarło po porodzie, a Consilia przeżyła. Połowę twarzy miała sparaliżowaną i kiedy publicznie recytowała wiersze zasłaniała ją. Twórczość pisarska Consilii Marii Lacotty oscylowała wokół postaci z Pisma Świętego, które ożywiała w swoich powieściach.

Źródło zdjęcia: http://wydm.klubpdp.pl/powiesci/1102-mariska-z-wegierskiej-puszty-9788375957969.html

Akcja powieści rozpoczyna się w 1910 roku w węgierskiej wiosce, gdy uboga dziewczyna Mariska i czikos- koniopas Jaros Vargas po trzynastu latach narzeczeństwa postanawiają się pobrać. O zgodę na ślub proszą hrabiego Gezę von Czolnego, u którego pracują. Ten jednak nie jest przychylny temu związkowi, gdyż wyrażając zgodę na ich ślub straci bardzo dobrych pracowników. Za narzeczonymi wstawia się jednak córka hrabiego - Juliska, która zakochana jest w Gaborze Vargasie- utalentowanym skrzypku , bracie Jarosa.

Mariska i Jaros pobierają się, zaczynają nowe życie prowadząc czardę i przeprawę przez Cisę. Ciężko pracują każdego dnia, zmagają się z problemami, biedą ale cieszą się, że są razem. Rodzą im się dzieci, które mają w przyszłości zająć ich miejsce i rozwijać czardę. Ale czy marzenia rodziców się spełnią? A może dzieci wybiorą inną drogę? Do tego wybucha I wojna światowa, na którą musi iść Jaros. Czy Mariska pomimo zaradności poradzi sobie sama ze wszystkim?

Cały czas z daleka pomaga im Juliska, która jednak nie jest szczęśliwa, bo nie może być ze swoim ukochanym Gaborem. Jeśli chcecie się dowiedzieć czy dojdzie do mezaliansu, to musicie przeczytać książkę, gdyż nie zdradzę szczegółów tego związku.

Dodam, że  dzieje rodziny Vargasów i Czolnych kończą się na roku 1953.

Bohaterowie  tej powieści są bardzo wyraziście zarysowani, budzą sympatię. Mariska była silną, rozważną, bogobojną i pracowitą kobietą, uparcie broniącą swoich przekonań mimo represji w okresie komunizmu. Jaros- pasjonat koni i puszty poświęcający wszystko dla ukochanej kobiety. Juliska- odważna, dumna, namiętna kobieta, która do końca życia kochała swojego skrzypka.  I wreszcie syn Mariski- Michael konsekwentnie dążący do osiągnięcia zamierzonego celu, który wyznaczył sobie już w dzieciństwie. 

Tło historyczne, które mnie szczególnie interesowało było precyzyjnie przedstawione począwszy od zamachu na księcia Franciszka Ferdynanda, poprzez I i II wojnę światową, a na komunizmie kończąc.

Powieść o minionych czasach na Węgrzech urzekła mnie, zmusiła do refleksji nad życiem i jego krętymi drogami. Pierwsze spotkanie z prozą Consilii Marii Lacotty uważam za bardzo udane i mam zamiar przeczytać jej kolejne książki.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Pani Dorocie z Wydawnictwa M

,,DŁUGI FILM O MIŁOŚCI. POWRÓT NA BROAD PEAK,,- JACEK HUGO-BADER

,,Broad Peak. Czyli Szeroki Szczyt, z lewej Środkowy, z prawej główny. To dwunasta najwyższa góra świata, ale wśród okalających ją szczytów nie grzeszy urodą. Wielgachna, zwalista i ponura kopuła skalno -lodowa.,, Mimo, że nie jest zbyt piękna przyciąga miłośników gór jak magnes.

,,Wszystko tam jest na limesie ludzkiej wytrzymałości. Słodkie cierpienie i zamęt, radosna rozpacz, płomienny chłód, bezsilność, lament, żar...,,

Źródło zdjęcia: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/206354/dlugi-film-o-milosci-powrot-na-broad-peak

,,Długi film o miłości. Powrót na Broad Peak,, to reportaż Jacka Hugo-Badera z wyprawy po ciała zaginionych na Broad Peaku Maćka Berbeki i Tomka Kowalskiego, którzy w marcu 2013 roku wraz z Adamem Bieleckim oraz Arturem Małkiem zdobyli jako pierwsi na świecie szczyt Broad Peak zimą. 

W wyprawie oprócz reportera wzięli udział Jacek Berbeka, brat zaginionego Maćka Berbeki, Jacek Jawień, Krzysztof Tarasewicz, Alicja i Marek Kowalscy-rodzice Tomka Kowalskiego oraz jego narzeczona-Agnieszka Korpal.

Jacek Hugo-Bader opisuje kolejne dni wyprawy i funkcjonowanie w obozach, zamieszcza rozmowy z poszczególnymi osobami dramatu jak nazywał uczestników wyprawy, ich przemyślenia i przeczucia, stan psychiczny, wspomnienia o zaginionych. Pokazuje również, że był odrzucony przez grupę, a przez to nie mógł zebrać odpowiedniej ilości materiału do reportażu. Wyprawa zakończyła się połowicznym sukcesem, znaleziono tylko ciało Tomasza Kowalskiego.

W reportażu pojawiły się też informacje o śmierci Artura Hajzera, twórcy programu Polski Himalaizm Zimowy, który zginął na Gaszerbrumie w czasie wyprawy poszukiwawczej.

Trudno mi ocenić ten reportaż, bo jak ocenić wyprawę ludzi w żałobie, którzy pragną odnaleźć ciała najbliższych i po raz ostatni się z nimi pożegnać.

Wzruszyła mnie historia Tomka Kowalskiego, który na jednym z filmików nagranych jeszcze  na lodowcu w trakcie wędrówki do bazy, zwrócił się do narzeczonej i powiedział jej, że celem tej wyprawy jest wniesienie pierścionka na szczyt i tam oświadczenie się jej. Pierścionek z pewnością miał na szczycie, bo nie było go w rzeczach przywiezionych z wyprawy.

Czytając reportaż można dowiedzieć się wielu interesujących rzeczy o himalaizmie. Zaskoczyła mnie  informacja, że mózg człowieka reaguje na niedotlenienie, na przykład takie związane z dużą wysokością, jakby był bliski śmierci, jakby znajdował się w stanie śmierci klinicznej. Wielu wybitnych himalaistów doświadczyło tego stanu, wszechogarniającej słabości tuż przed ostatnim westchnięciem, jakby przed śmiercią.

I nasuwa mi się jedna myśl po przeczytaniu reportażu, że tak wielu himalaistów za swoją pasję i miłość do gór oddaje życie...

,,PODRÓŻ DO MIASTA ŚWIATEŁ,, - MAŁGORZATA GUTOWSKA-ADAMCZYK

Zachęcona pozytywnymi recenzjami sięgnęłam po powieść Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk pt. ,,Podróż do miasta świateł. Róża z Wolskich,,

Źródło zdjęcia:http://lubimyczytac.pl/ksiazka/140979/podroz-do-miasta-swiatel-roza-z-wolskich

Akcja powieści rozgrywa się na dwóch płaszczyznach czasowych. W XIX-wiecznym Paryżu oraz w Warszawie  i wymyślonym Gutowie w roku 2011.

Nina, historyczka sztuki przyjeżdża z Warszawy do prowincjonalnego Gutowa, aby pochować swoją ciotkę Agatę. Zatrzymuje się w hotelu należącym do Igi Toroszyn, która jest także współwłaścicielką miejscowej cukierni Pod Amorem. Kiedy Iga dowiaduje się, że Nina jest znawcą sztuki prosi ją o ekspertyzę portretu hrabiego Tomasza Zajezierskiego. Obraz został namalowany przez Rose de Vallenord, która prawie sto lat temu gościła w tych stronach i była kochanką hrabiego. Obrazy rudowłosej malarki znikają z muzeów na całym świecie i Iga obawia się, że ten również jest narażony na kradzież. Nina musi sprawdzić, czy obraz jest oryginalny i w tym celu ma zamiar udać się do Francji.

Róża Wolska w wieku 10 lat wraz z matką w 1867 roku wyemigrowała z Polski do Francji, po tym jak jej ojciec został zesłany na Sybir za udział w powstaniu. Matka Róży, Krystyna Wolska poszukuje także specjalistów, którzy wyleczyliby jej córkę z nagłej utraty mowy. Paryż oczarował Różę od momentu przybycia.

,,Miasto świateł,, zachwycało jednak na tysiąc różnych sposobów i z pewnością żadne inne miejsce na świecie nie mogło konkurować z Paryżem, który po zmroku robił jeszcze większe wrażenie niż za za dnia, kiedy zadziwiał i przerażał ogromem budynków, hałasem czynionym przez powozy oraz pieszych na bulwarach, zachwycał pięknem kościołów, mnogością pałaców, szerokością ulic, urokiem parków, szokował liczbą teatrów, restauracji, pasaży czy pawilonów wzniesionych specjalnie na wystawę światową. 

Róża dorasta i pomimo wielu trudności życiowych kocha Paryż. Coraz bardziej interesuje się malarstwem i za sprawą tej pasji poznaje księcia Rogera de Vallenord, w którym się zakochuje.

Powieść o dwóch silnych kobietach urzekła mnie. Bliższa mojemu sercu była Róża, która dążyła do realizacji swoich pasji pomimo przeciwności losu, była wierna swojej miłości. Dzięki niej poznałam realia życia wyższych sfer, jak też biedoty w dziewiętnastowiecznym Paryżu. Pierwsze domy mody, świat artystów, aurę wystawy światowej, Komunę Paryską. Dziewiętnastowieczny Paryż został przedstawiony bardzo malowniczo i miałam wrażenie jakbym sama spacerowała po bulwarach, parkach i oglądała obrazy w galerii. Część historyczna powieści dotycząca czasów Róży bardziej mi się podobała niż czasy współczesne związane z Niną. 

Miło spędziłam czas przy tej powieści i mam zamiar jak najszybciej przeczytać drugi tom ,,Podróż do miasta świateł. Rose de Vallenord,,

,,MIŁOŚĆ I ŚMIERĆ KRZYSZTOFA KAMILA,,- WIESŁAW BUDZYŃSKI

Od wielu lat czytałam wiersze Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, ale po raz pierwszy sięgnęłam po jego biografię napisaną przez Wiesława Budzyńskiego - ,,Miłość i śmierć Krzysztofa Kamila. Biografia K. K. Baczyńskiego,,

Biograf zafascynowany poetą-patriotą pomimo niesprzyjających okoliczności w okresie stanu wojennego w Polsce badał koleje życia Baczyńskiego i jego rodziny. Z wielką skrupulatnością zbierał informacje, przeprowadzał rozmowy z osobami, które znały poetę, oglądał miejsca i przedmioty związane z nim. Wskazał motywy przemiany ideowej poety, które wpłynęły na jego decyzję o przystąpieniu do walki o niepodległość.  Mimo sprzecznych relacji starał się dociec jakie były okoliczności śmierci Krzysztofa Kamila Baczyńskiego podczas Powstania Warszawskiego.

Jestem pod wielkim wrażeniem ogromu pracy włożonej w napisanie biografii poety przez Wiesława Budzyńskiego.

Źródło zdjęcia: http://www.pro-patria.pl/Ksiegarnia,k5/Milosc-i-Smierc-Krzysztofa-Kamila,p182.html

Dzięki lekturze ,,Miłość i śmierć Krzysztofa Kamila,, możemy poznać koleje życia Krzysztofa Kamila Baczyńskiego i jego rodziny oraz kolegów, z którymi był w konspiracji.

Krzysztof urodził się 21 stycznia 1922 roku, dziewięć lat po ślubie rodziców, był długo wyczekiwanym dzieckiem. Ojciec, Stanisław Baczyński był pisarzem i  krytykiem literackim, w młodości był piłsudczykiem i legionistą. Matka, Stefania z domu Zieleńczyk była nauczycielką i autorką podręczników szkolnych. Rodzice po narodzinach syna przez jakiś czas żyli w separacji. Krzysztof często chorował, miał astmę. 

Uczęszczał do Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie, a maturę zdał w maju 1939 roku. Miał rozpocząć studia w Akademii Sztuk Pięknych, ale plany te pokrzyżował wybuch wojny.
3 czerwca 1942 roku wziął ślub z Basią Drapczyńską, którą poznał u koleżanki i od razu się zakochał.

,,Do matki powiedział, że znalazł dziewczynę swojego życia. Podobnie swojej matce powiedziała Basia. Z miejsca chcieli się pobrać, ale ślub odbył się dopiero w pół roku później. Na oświadczyny Krzysztof przyszedł z matką. Matka Basi-Feliksa Drapczyńska-powiedziała: ,,Może by tak ślub odłożyć po wojnie...Są jeszcze młodzi,, I wówczas Krzysztof odezwał się: ,,A kto nam zaręczy, że tę wojnę przeżyjemy?,,.

Na ślubie był między innymi Jarosław Iwaszkiewicz, który przyszedł z ogromnym bukietem bzu, zza którego prawie go nie było widać pomimo rosłej postury.

Na tajnym Uniwersytecie Warszawskim Krzysztof rozpoczął studia polonistyczne, ale w 1943 roku porzucił je, aby w pełni poświęcić się pracy konspiracyjnej. Po wojnie miał zamiar kontynuować studia. Był starszym strzelcem w batalionie ,,Zośka,, AK, ukończył szkolenie w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty ,,Agricola,,. Brał udział w akcji wysadzania pociągu. W mieszkaniu trzymał broń, materiały wybuchowe, mapy w specjalnie skonstruowanej do tego celu skrytce. Wybuch Powstania zaskoczył go na pl. Teatralnym, nie mogąc przedostać się do macierzystej jednostki na Woli, przyłączył się do ochotników na posterunku w pałacu Blanka. Tam 4 sierpnia 1944 roku został trafiony śmiertelnie w głowę przez niemieckiego snajpera.

1 września 1944 roku w Powstaniu Warszawskim zginęła także żona Krzysztofa- Basia, która była w ciąży.

Krzysztof Kamil Baczyński umierając w wieku 23 lat stał się legendą żołnierza-poety. Pomimo słabego zdrowia nie chciał słyszeć o opuszczeniu konspiracji. Uważał, że walka z najeźdźcą jest obowiązkiem każdego Polaka. Wiele osób z jego kręgu sugerowało, że jest zbyt cenny dla kultury, aby narażał się na bezpośrednią walkę, że powinien zająć się pisaniem, ale on nie chciał stosować taryfy ulgowej wobec siebie.
Wiersze pisał w każdych warunkach, nosił ze sobą notesik, zachowało się ok. 500 utworów, a także szkice, projekty plakatów, ex librisy, rysunki. Zdziwiło mnie to, że tak mało osób z jego otoczenia wiedziało o tym, że pisze wiersze. Żołnierze śpiewali ułożone przez niego piosenki i wciąż nie doceniali jego utworów. Współcześni mu ludzie widzieli w nim zwykłego chłopaka, my widzimy  w nim patriotę i wybitnego poetę.

Trzeba też podkreślić, że biografia Krzysztofa Kamila Baczyńskiego jest bardzo ładnie wydana, z dbałością o szczegóły. Zawiera wiele zdjęć, mapkę centrum Warszawy z połowy lat trzydziestych, ma ładny papier i twardą obwolutę.

Książkę czyta się z wielkim zainteresowaniem i polecam ją nie tylko osobom czytającym wiersze poety, ale także tym, którzy lubią czytać biografie wielkich ludzi oraz zainteresowanych poznaniem życia codziennego w okupowanej Warszawie.
Z pewnością też sięgnę po inne opracowania autora biografii o Krzysztofie Kamilu Baczyńskim.

Dniem czy nocą idziemy wytrwali,

w bitwach ogień hartuje nam pierś,

myśmy dawno już drogę wybrali,

jeśli nawet powiedzie - przez śmierć.

Więc naprzód, niech broń rozdziera,

niech kula szyje jak nić,

trzeba nam teraz umierać,

by Polska umiała znów żyć...

Za możliwość przeczytania książki ,,Miłość i śmierć Krzysztofa Kamila,, Wiesława Budzyńskiego dziękuję Pani Dorocie z Wydawnictwa M

,,WNUCZKA RAGUELA,,- KRZYSZTOF KOEHLER

W dzisiejszych czasach problem bezdomności i wykluczenia społecznego  jest niestety bardzo aktualny. Każdy z nas dostrzega na co dzień ludzi bezdomnych na ulicach, przy sklepach, na dworcu,  czy też na terenach zielonych. Widząc takie osoby zastanawiam się, co takiego wydarzyło się w ich życiu, że znaleźli się na ulicy? Czy nie ma kto im pomóc? Czy jest to ich świadomy wybór, czy też mała zaradność życiowa?

Dzięki książce Krzysztofa Koehlera pt. ,,Wnuczka Raguela,, uzyskałam odpowiedź na dręczące mnie pytania.

Źródło zdjęcia: http://www.mwydawnictwo.pl/p/1209/wnuczka-raguela-książka-z-autografem

Głównymi bohaterami tej powieści są Chłopak i Dziewczyna. Nie mają imion, utożsamiają wielu bezdomnych mężczyzn i kobiet. Oboje w poszukiwaniu ciepłego miejsca na nocleg trafiają na dworzec, gdzie spotykają się po raz pierwszy i zawiązuje się między nimi jakaś niewidzialna nić sympatii. Dworcem ,,rządzi,, bezdomny o imieniu Waldek i to on decyduje, że dziewczyna idzie z jego bandą. Jest młoda i zdrowa, więc jak najbardziej poszukiwana w tym środowisku. Chłopak próbuje ją bronić pomimo tego, że zdaje sobie sprawę, że nie ma szans. Zostaje dotkliwie pobity, a grupa odchodzi... Kiedy udaje mu się zebrać siły postanawia za wszelką cenę odnaleźć dziewczynę i odbić ją z rąk Waldka. Nie jest to łatwe zadanie, ale pewnego dnia trafia na ślad...widzi dziewczynę na ekranie telewizora stojącego na wystawie sklepowej. Dziewczyna jest w Warszawie i pilnuje krzyża postawionego ku pamięci ofiar rozbitego samolotu pod Smoleńskiem...jedzie do niej.

,,Gruba twarz. Pogrubione, jakieś wulgarne rysy. Pełne usta. Oczy niespokojne, ostrożne, jak u zaszczutej przez nagonkę sarny.
-Ja ci mówię. Pojedź ze mną. Tu nie ma co szukać. Mówię ci, pojedź.
Jest w ciąży! Duży, okrągły brzuch wystający pod brudnawą, długą suknią.
Dziewczyna nie mówi nic. Stoją na chodniku po prawej stronie Pałacu Prezydenckiego. Zaraz za hotelem Belweder, przy takim małym zieleńcu.
-Tu się zaraz wszystko skończy. I co dalej?,,

Pomimo tego, że dziewczyna jest w ciąży chłopak postanawia się nią zaopiekować. Wracają razem do Kielc i ,,urządzają się,, jak młode małżeństwo w domku na opuszczonych działkach przeznaczonych do wyburzenia. Przywożą wózkiem zepsutą lodówkę, kładą na gołą ziemię znalezione linoleum, ustawiają dwa stare fotele, montują do drzewa zlew i suszarkę na naczynia oraz butlę na wodę, którą nagrzewa słońce. Przygotowują zapasy żywności i opału. Palą ognisko co wieczór i spotykają się ze starszą parą mieszkającą w domku obok. Czekają na narodziny dziecka. Jednak spokój nie jest im dany. Domek płonie, a chłopak ledwo wychodzi z tego pożaru żywy. Dziewczyna przedwcześnie rodzi córeczkę. Chce ją zostawić w szpitalu, ale po błaganiach chłopaka nie robi tego. Próbują stworzyć ,,dom,, dla Natalki. Opiekują się nią jak mogą najlepiej...
Nie jest to koniec dramatycznych przeżyć. Rozpoczyna się walka o zapewnienie bezpieczeństwa maleństwu, a kiedy to się nie udaje następuje rozpacz i ....podjęcie najtrudniejszej decyzji w życiu.

,,Wnuczka Raguela,, to opowieść nie tylko o bezdomności, ale także o miłości, odpowiedzialności, trudach życia i traumatycznych przeżyciach, które decydują o naszym życiu i wyborach jakich dokonujemy. Autor nie moralizuje, nie ocenia, przedstawia środowisko bezdomnych takie jakie ono jest. Pokazuje, że są to często zagubieni i samotni ludzie nie potrafiący odnaleźć się w zmienionej rzeczywistości, przygnieceni problemami.
Chłopak zanim znalazł się na ulicy  miał rodzinę, studiował, był inteligentny, pracowity. Jednak po tym jak jego ojciec zamordował matkę, siostrę i brata, a sam popełnił samobójstwo, nie był w stanie uporać się z tym dramatem.
Dziewczyna straciła rodziców w wypadku samochodowym, a gdy zmarła babcia i dziadek, którzy opiekowali się nią i młodszą siostrą trafiła do domu dziecka, z którego uciekła.
Bezdomni to także alkoholicy, zbiry, sadyści, narkomani.
Każdy z tych ludzi ma własną historię, którą należy uszanować.

Krzysztof Koehler wplata w losy głównych bohaterów także wątki poboczne, dzięki którym można zaobserwować różne postawy ludzi wobec bezdomnych. Jedni traktują ich jak śmieci, podludzi, chcą się ich pozbyć, a inni wyciągają pomocną dłoń, dodają otuchy, chcą ulżyć w niedoli.

Opisy są bardzo żywe, plastyczne, naturalistyczne, aż momentami trudno było mi czytać, bo miałam te sceny przed oczami, jakbym stała pośród grupy bezdomnych, jakbym słyszała te wszystkie wulgaryzmy, jakbym czuła zapachy. Zdania są krótkie, często urywane. Wiele sytuacji jest niedopowiedzianych, aby każdy mógł sam wybrać zakończenie dobre lub złe.

Momentami podczas lektury nie mogłam zapanować nad emocjami i płakałam...

Książkę polecam osobom, które nie boją się trudnych tematów, chcą poznać prawa rządzące wśród bezdomnych, poznać historię ich wykluczenia na margines społeczeństwa i ich codzienne życie.
Lektura jest poruszająca, a momentami nawet wstrząsająca.  Na długo zapada w pamięć.

,,Bieda zabija wrażliwość na piękno,,


Za możliwość przeczytania ,,Córki Raguela,, dziękuję Pani Dorocie z Wydawnictwa M:)

http://www.mwydawnictwo.pl/

,,ŚLADY KRWI,, - JAN POLKOWSKI

Źródło zdjęcia: http://www.wydm.pl/p/1015/%C5%9Blady-krwi

 
Dzisiaj dowiedziałam się, że laureatem pierwszej edycji Nagrody Identitas został Jan Polkowski, autor ŚLADÓW KRWI będących próbą stworzenia wielkiej panoramy skomplikowanych polskich losów, odpowiedzią na pytanie o nasze splątane korzenie, a przy tym pokazem maestrii w operowaniu językiem polskim.

Źródło zdjęcia: http://www.mwydawnictwo.pl/

Przewodniczący Jury Nagrody części literackiej – Paweł Lisicki tak uzasadnił ten wybór:

,,Kapituła nagrody Identitas zdecydowała się nagrodzić książkę "Ślady krwi" Jana Polkowskiego. To dzieło wybitne, w oryginalny i głęboki zarazem sposób pokazujące losy całego pokolenia Polaków. Jednocześnie jest to piękna przypowieść o poszukiwaniu tożsamości przez jednego człowieka, głównego bohatera książki, który pragnąc odnaleźć siebie i zrozumieć kim jest musi zmierzyć się z przeszłością swoją, swojej rodziny, swego narodu.

Książkę Polkowskiego wyróżnia też niezwykły język, czysty, nasycony metaforami, mocny, prawdziwie poetycki. To proza najwyższych lotów.

Pozycji tej jeszcze nie czytałam, ale mam nadzieję, że wkrótce to nadrobię, bo tematycznie książka bardzo mnie interesuje.

 

Więcej informacji o książce:

http://www.wydawnictwom.pl/p/1015/%C5%9ślady-krwi